มาส่งข่าวจ๊า

สวัสดีค๊า
วันนี้เป็นวันแรก ที่ใช้เนทจากคอม
ทุกทีเข้าจากโทรศัพท์ เนทช้ามาก เข้าที่นี่ไม่ได้

วันนี้พาแม่มาใหพี่สาวพี่ชายเห็นว่า แม่แข็งแรงดีแค่ไหน
เค้าจะได้สบายใจหลังจากเราไม่อยู่ ว่าแม่พออยู่ได้เหมือนเดิมน่ะ


เล่าก่อนว่า แม่โชคดีมาก ที่มีคนไปเห็นนอนไม่สบายอยู่ที่บ้าน

ช่วงนั้นสิ้นเดือน ส่งเงินไปให้น้องที่ทำงานเก่าฝากเอาไปให้แม่
เพราะแม่ไปรับเองไม่ไหว
น้องก็ไปรับเงินและเอาไปฝากเพื่อนอีกคนที่อยู่ทางเดียวกับบ้านแม่
แต่เพื่อนคนนี้จะเอาไปให้วันรุ่งขึ้น (ถ้าเพื่อนไปวันรุ่งขึ้น นึกไม่ออกเลยว่าแม่จะอย่ในสภาพไหน)

เผอิญว่าน้องคนแรกนี้ไปบิ๊กซี อยู่ทางไปบ้านแม่
สามีน้องรู้ว่าแม่ไม่สบายนอนไม่มีใครดูก็เลยชวนน้องไปเยี่ยม
ไหนๆบิ๊กซีก็ไม่ไกลจากบ้านแม่เท่าไหร่
น้องก็เลยคิดว่าดีเหมือนกันจะได้เอาเงินไปให้ด้วย
(น้องจะเอาเงินน้องออกให้ก่อน เพราะเงินอยู่กับเพื่อนอีกคนที่จะไปวันรุ่งขึ้น   ขอบคุณทุกคนมากนะ อย่างตื้นตันใจที่ทุกคนช่วยให้แม่ได้ไปรพ.ทันเวลาน่ะ)
พอน้องไปถึงไปเจอแม่นอนซม  จับชีพจรได้ 30 กว่าครั้งต่อนาที
จะเอาขึ้นรถเก๋งก็เอาขึ้นไม่ไหว
ต้องตามรถรพ.มารับ

ไปถึงรพ. จนท.ก็ช่วยติดต่อหมอเฉพาะทางให้(ที่ไม่ได้อยู่เวร) เป็นกรณีพิเศษ

หมอโรคหัวใจมาถึงจะทำหัตการ ใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชั่วคราวให้แม่
หมอถามหาญาติ จะถามความยินยอม ก็ไม่มีญาติ
พี่อยู่กรุงเทพน่ะ

มีเพื่อนเราอยู่ให้กำลังใจแม่  โอ๊ย นึกแล้วตื้นตันกะความช่วยเหลือของทุกคนจริงๆ T_T

ปกติถ้ายังไม่ได้คุยกับญาติหมอก็จะยังไม่ทำนะ เพราะถ้าเกิดภาวะแทรกซ้อน  ไม่ได้อธิบายญาติก่อน  ญาติไม่ยอมรับ หมอจะอยู่ในสถานะลำบาก

แต่นี่หมอก็ทำให้เป็นกรณีพิเศษ (หมอเคยรู้จักเราอย่างเผินๆ น่ะ)

และจะส่งไปโคราช  ไปใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจถาวร
 เพระาแม่เป็นครั้งที่ 2 แล้ว ครั้งก่อนพึ่งออกจากรพ.ได้ประมาณ 2 วัน
แสดงว่าหัวใจทำงานเองได้ไม่ดีแล้ว  เลยจะให้ไปใส่เครื่องกระตุ้นถาวร

เราก็กลับไทยคืนนั้น

ไปถึงเย็นวันก่อนเข้าห้องผ่าตัด
แม่ไม่เหมือนแม่วันสุดท้ายที่เราเคยเห็นเลย
สงสารแม่มาก ดูเป็นคนแก่ที่ไม่สบายมากๆๆ
แม่มีปัญหาเรื่องซีดด้วย
เป็นคนผิวคล้ำ แต่ความเข้มข้นของเลือดแค่ 20 กว่า
แม่ก็เลยดู เป็นคนผิวคล้ำออกซีดๆ เหลืองๆ เขียวๆ 
เปลี่ยนไปจากที่เราเคยเห็นมากๆ
วันรุ่งขึ้นผ่าใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจถาวรเสร็จ
หมอบอกว่า ประมาณ  3 วันก็จะให้กลับบ้านละ
ดีใจมาก  ที่ไม่มีภาวะแทรกซ้อน
แต่แม่ก็มีปัญหาแพ้ยาหลังผ่าตัด
เดี๋ยวเล่าต่อนะ  เรื่องยาวมาก